φυτό από το οποίο λαμβάνουν το γνωστό όπι-ον ή μηκώνειον, το αυχιόνι. Είναι ο λευκανθής ήμερος μήκων, ο οποίος καλιεργείται μεν συχνά στη Γερμανία, καλιεργούμενος όμως στη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο και τη Συρία, αποδίδει το κοινό όπιο, το οποίο συλέγεται ως εξής: χαράσσουν λίγο τις πράσινες κεφαλές των μηκώνων, αφού απανθήσουν. Από τη χαραγή δακρύζει ένας γαλακτοειδής οπός ή χυμός, τον οποίο αφήνουν να κρέμεται στο φυτό, μέχρι να ξεραθεί καλά. Μετά τον συγκεντρώνουν επιμελώς, τον κάμουν μικρά πιτάρια, τυλίγοντας τα με φύλα μήκωνος και με τη μορφή αυτή τον πωλούν.Το γνήσιο όπιο είναι βαρύ, πυκνό, υπομέλανο, έχει οσμή αηδή και δριμεία γεύση. Όταν κανείς το φάει, του προεξενεί νοσταλγία και ένα είδος μέθης με τερπνή ευθυμία, όπως το κρασί και τα λοιπά πνευματώδη ποτά. Αν όμως φάει υπέρ το μέτρο οδηγείται σε μανία. Γι’ αυτό οι Τούρκοι συνηθίζουν να τρώνε όπιο πριν εφορμήσουν εναντίον του εχθρού. Η χρήση του είναι μεγάλη στην Τουρκία, την Αίγυπτο και τη Μικρά Ασία, όπου το τρώνε καθ’ εκάστη. Οι Ευρωπαίοι το λαμβάνουν από την Τουρκία. Ανήκει στα ιατρικά φυτά.