ορίζεται ως κάτι το μη πραγματι­κό, ως αφαίρεση διανοίας ή ως πραγματικό που διακρίνεται από τα σώματα, αψη-λάφητη, διαβατή, στερεά έκταση, το καθόλου δοχείον, όπου χωρούν τα σώματα, ένα είδος άυλου ρευστού, που εκτείνεται επ’ άπειρον. Την άποψη αυτή για το διάστη­μα, ως ασώματον, αψηλάφητον, ανενέργητον, απαθές, παρουσίασαν οι Επίκουρος, Δημόκριτος, Λεύκιππος και από τους νεότερους οι Γασσένδιος, Λώκιος, Κέιλος, Νεύθων, Κλάρκιος, Λεϊβνίτιος.