κατάσταση στην οποία περιέρχεται το ύδωρ και η οποία δεν διαμορφώνεται ταυτόχρονα, αλά έχει αρχή, πρόοδο και τέ­λος. Αρχικά παρατηρείται στην επιφάνεια του ύδατος που εφάπτεται στον αέρα, όπου σχηματίζεται λεπτότατος κρύσταλος σαν λεπτό δέρμα. Στη συνέχεια επιμή­κη και σφαιροειδή λεπτά κρύσταλα, σαν νήματα, αρχίζοντας από τις πλευρές του αγείου, φέρονται προς διάφορες κατευθύνσεις. Έπειτα άλα, που τέμνουν και μετά από αυτά άλα περισσότερα, πλατύτερα σαν πέταλα, συμπλέκονται και αποτελούν όλον το κρύσταλο, του οποίου το εξωτερικό μέρος φαίνεται συνεχές και διαφανές, το εσωτερικό και μάλιστα το μέσο, αφεγές και διακεκομμένο, λόγω του ότι παρεμ-βάλονται αερώδεις φυσαλίδες, ενώ το πάνω κυρτό και ανώμαλο. Ο κρύσταλος επιπλέει στο ύδωρ και όσο περισσότερες είναι οι φυσαλίδες στο εσωτερικό του, τόσο ελαφρότερος φαίνεται. Η ειδική βαρύτητά του σε σχέση με αυτή του ύδατος είναι 8 : 9. Όταν το ύδωρ μετατρέπεται σε κρύσταλο εκτείνεται, γιατί διαφορετι­κά δεν θα μπορούσε να είναι ελαφρότερος του ύδατος. Οι Φλωρεντίνοι φιλόσοφοι απέδειξαν την έκταση του ύδατος με εμφανή πείρα. Ο κρύσταλος εκτεινόμενος συντρίβει όχι μόνο κατασκευασμένα από όστρακο αγεία, αλά και γυάλινα, ξύλι­να, λίθινα και μεταλικά σκεύη. Το ύδωρ μετατρέπεται σε κρύσταλο, όχι μόνο με τη φύση αλά και με την τέχνη. Η αιτία της κρυστάλωσης ορίζεται διαφορετικά από τους φυσιολογούντες. Αιτία θεωρείται η έξοδος πυρός, η ηρεμία και σύμπτωση των υδατωδών μεριδίων, η είσοδος λεπτών μεριδίων, τα οποία επισυνάπτουν και συγκολούν τα μερίδια του ύδατος, σαν μικρά καρφιά ή κόλες. Πιθανότερη είναι η δεύτερη εκδοχή, πράγμα που φαίνεται να επιβεβαιώνει η πείρα και η παρατήρηση. Η κρυστάλωση του ύδατος αρχίζει, όταν στο θερμόμετρο Φαβρενεϊτίου η θερ­μοκρασία του είναι 32 βαθμοί και στου Ρεαουμουρίου 0. Η τήξη του  κατά το θερμόμετρο του Φαβρενεϊτίου γίνεται στους 93 βαθμούς και στου Ρεαου-μουρίου πάνω το από το 0, στους 4-9 βαθμούς. Το ύδωρ που έχει μετατραπεί σε κρύσταλο περιέχει ετεροειδή υλικά μερίδια.