το λαμπύρισμα των αστέρων το οποίο εξαρτά­ται από το φως που πηγάζει από αυτά και το οποίο κραδαίνοντας τις ίνες της αμφι­βληστροειδούς μεμβράνης του οφθαλμού, προκαλεί σε αυτές μία τρομώδη κίνηση. Π.χ. Ο Άρης λαμπυρίζει λίγο, ο Κρόνος και ο Ζευς και η Σελήνη, που έχουν άτονο φως, ούτε λίγο. Αντίθετα οι πρώτου μεγέθους απλανείς λαμπυρίζουν πολύ και από αυτούς ο Σύριος με μεγαλύτερη διάρκεια, ο Αρκτούρος οξύτερα και η καρδιά του Σκορπιού ταχύτερα από ό, τι ο οφθαλμός του Ταύρου. Όταν ο καιρός είναι αί­θριος, φαίνεται καθαρά η στίλψη της Αφροδίτης και του Ερμή, διότι βρίσκονται πλησιέστερα προς τον ήλιο σε σχέση με τους άλους πλανήτες και επομένως πιο έντονα αντανακλούν το φως που προέρχεται από εκείνον. Περισσότερο ενισχύει τη στίλψη των αστέρων και η κίνηση των παρεμβαλομένων αναθυμιάσεων, που δεν σταματά ποτέ. Με αυτές οι εισερχόμενες από τα άστρα στην κόρη του οφθαλμού ακτίνες διαταράσσουν την αμφιβληστροειδή μεμβράνη. Δημιουργείται η στίλψη των αστέρων από τη συνεχή διαταραχή στην οποία βρίσκεται ο αέρας. Κατά τον Καρδάνο επειδή είναι αραιότατη η ουσία του ουρανού, οι ακτίνες που φτάνουν προς εμάς, πάντοτε διαθλώνται προς κάθετον και επειδή ο αέρας κινείται, μοιάζουν να τρέμουν, σαν τα μικρά βότσαλα στον πυθμένα των υδάτων. Απόδειξη αυτού έχου­με όταν λαμπυρίζουν περισσότερο ακόμη και οι πλάνητες, που δεν λαμπυρίζουν εκ φύσεως. Και τότε αιτία είναι ο άνεμος που πνέει. Διότι ο άερας που βρίσκεται ανά­μεσα σε μας και στα μετέωρα (πλανήτες) ταρασσόμενος γίνεται πυκνότερος και λόγω αυτού κάνει το λαμπύρισμα περισσότερο έντονο. Δημιουργείται στίλψη και από την περί τον άξονα περιστρόμβηση των πλανητών. Γιατί καθώς αυτοί αποτε­λούνται από μέρη ετερογενή, λιγότερο ή περισσότερο φωτεινά, κατά την περιστρο­φή κάποια μέρη στρέφονται προς εμάς και δημιουργούν στίλψη, όπως συμβαινει και με ένα διαμάντι πολυεδρικού σχήματος, που αν περιστραφεί κυκλικά, λάμπει. Οι πλάνητες και η σελήνη δεν λαμπυρίζουν, διότι οι ακτίνες που έρχονται από αυ­τούς και ασθενέστερες είναι και βρίσκονται πλησιέστερα προς εμάς.