η εξαίρετη ιαματική του δύναμη είναι γνωστή σε όλους. Φυτρώνει εκ φύσεως στη Μεσαία Ασία (Κεντρική Ασία), το Τιμπέτ (Θιβέτ), τη Μογολία και τα μεσημβρινά μέρη της Σιβηρίας. Η ρίζα του είναι σκληρή, οζώδης, πορτοκαλόχρωμη, πολύκλωνη, με ίνες πυκνές και έχει στο εσωτερικό ωραίο κίτρινο χρώμα, ποικιλμένο με υποκόκκινες γραμμές. Το φυτό εί­ναι θάμνος ευμεγέθης με φύλα μεγάλα, οδοντωτά, βλαστό ύψους 2-3 ποδών, γύρω από τον οποίο ανθίζουν βαθμηδόν πάμπολα μικρά και λευκοκίτρινα άνθη. Το γνή-σιον ραβέντι αποτελεί πολυειδές και αξιόλογο εμπορικό είδος στις περιοχές μεταξύ Ασίας και Ευρώπης. Μεταφέρεται από την ξηρά διά μέσω της Ρωσσίας και από τη θάλασσα δια των Ανατολικών Ινδιών. Καλύτερο θεωρείται το επωνομαζόμενο ρωσσικό, που φέρεται από τη Βουχαρία (Μπουχάρα) στην Κιάχτα, πόλη κοντά στα σύνορα της Σιβηρίας και Κίνας και από εκεί αγοραζόμενο από Ρώσσους μετα­φέρεται με καραβάνια στην Πετρούπολη. Το κατώτερης ποιότητας ραβέντι φέρε­ται δια θαλάσσης από την Κίνα και ονομάζεται Ανατολικοϊνδικό. Το καλό ραβέντι είναι πορώδες, σπογώδες ελαφρό, εύθραυστο, εξωτερικά αιθοκίτρινο, εσωτερικά με φλόγες κροκοβαφείς (στο χρώμα του κρόκου, πορτοκαλί) και λευκοκιτρίνους ή σαν ποικίλο μάρμαρο. Έχει γεύση δριμεία, πικρή και στυφή αλά όχι άνοστη. Το κατώτερο είναι πολύ σπογώδες και σκωληκοφαγωμένο, σκληρότατο και ξυλώδες και στο εσωτερικό του πυρώδες ή υπομέλανο. Ραβέντι καλιεργείται τώρα και στη Γερμανία, στους αγρούς, με καλό αποτέλεσμα, όπως στο Πφαλτς, όμως είναι πολύ κατώτερο από το Ασιατικό και ως προς τη δριμύτητα και ως προς την οσμή και το χρώμα.