τα εμπορεύματα που στέλνονται μακριά δεν μπορούν να πουληθούν πάντοτε με μετρητά, διότι στις εμπορευόμενες πολιτείες τα χρήματα έχουν μεγάλη τιμή και ο καθένας τα μεταχει­ρίζεται με όφελος όσο καιρό μπορεί. Οι παραγελόμενοι συχνά βιάζονται να που­λήσουν τα εμπορεύματα που έχουν σταλεί επί πιστώσει (βερεσέ), η οποία άλοτε δίνεται με διεξοδική διορία και άλοτε με σύντομη. Αναλόγως την εμπορική πόλη, τα εμπορεύματα πωλούνται επί πίστει ενός ή τριών μηνών. Ο ξένος παραγέλων μη γνωρίζοντας τους αγοραστές των εμπορευμάτων του, δεν είναι σε θέση να ξέρει αν αυτοί είναι ικανοί ή αν θέλουν να πληρώσουν τα αγορασθέντα εμπορεύματα. Πρέπει λοιπόν να αφεθεί μόνο στη γνώση και σύνεση του παραγελόμενου, πράγ­μα που για τον παραγέλοντα είναι δυσάρεστο, γιατί βρίσκεται σε αβεβαιότητα για την τιμή των εμπορευμάτων στην αγορά. Για να αποφύγουν οι πραγματευτές τη δυσκολία αυτή αφήνουν τον κίνδυνο της πίστεως (credito) στον παραγελό-μενο, πληρώνοντας σε αυτόν κάποια αμοιβή και ο παραγελόμενος υποχρεούται να πληρώνει την εκ της δοθείσης πίστεως καθ’ οιανδήποτε τρόπο γινομένη ζημία. Αυτό το ονομάζει ο πραγματευτής υπέρ του εμπιστεύειν (Delcredere).