ο όρος προσδιορίζεται με πολούς τρόπους. Κατά τον Πλάτω­να είναι το μέγα και το μικρό. Κατά τους Στωικούς ύλη είναι η καθόλου ουσία και φύσις, η οποία στις μεταβολές μένει πάντοτε η αυτή. Κατά τους Ακαδημικούς η ύλη ταυτίζεται με το μη ον, είναι κάτι το άμορφο και άπειρο. Κατά τον Πλωτίνο η ύλη ορίζεται ως απουσία του είναι, ένας κενός και σκοτεινός χώρος. Κατά τον Αριστο­τέλη ύλη πρώτη είναι το πρώτο υποκείμενο κάθε σώματος, χωρίς είδος (μορφή) και γνωρίσματα (ιδιότητες), κάτι το άμορφο και αόριστο. Κατά τον Αλκίνοο ύλη είναι εκμαγείο και πανδεχές, τηθήνη (τροφός), μητέρα και χώρα, που υπόκειται στα υλι­κά σώματα, χωρίς να γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις αλά μόνο με το λογισμό. Κατά το Γρηγόριο το Θεολόγο η ύλη είναι η έδρα (το υπόστρωμα) των μορφών. Κατά το Γεράσιμο (Βλάχο) πρώτη ύλη είναι δύναμη καθ’ αυτό απλή και ασχημάτι­στη, δεκτική όλων των ειδών (μορφών), ενώ δευτέρα ύλη είναι δύναμη που ακολου­θεί κάποιο συγκεκριμένο είδος-μορφή και δεκτική του είδους των μικτών.