τα πράγματα τα οποία απλώς συλαμβάνουμε με τη διάνοια φανερώνονται με φωνές (ονόματα), πχ η φωνή ουρανός φανερώνει το πράγμα εκεί­νο που είναι στολισμένο με τον ήλιο και τους αστέρες. Οι φωνές αυτές λέγονται όροι και είναι τα στοιχεία από τα οποία γίνεται ο συλογισμός. Ο όρος σημαίνει μέρος και άκρον της προτάσεως (Αριστοτέλης, Αναλυτικά Πρότερα, Βιβλίο α´, Κεφ. α´).Σαφέστερα όρος είναι αυτό στο οποίο διαλύεται και χωρίζεται η πρότα­ση, όπως υποκείμενο, κατηγορούμενο. Π.χ στην πρόταση Πέτρος εστί άνθρωπος, οι φωνές Πέτρος, άνθρωπος, είναι όροι της πρότασης και ως άκρα περικλείουν την πρόταση. Η φωνή εστί δεν είναι όρος αλά σύνδεσμος των όρων, δια του οποίου ενούται το υποκείμενο με το κατηγορούμενο. Αυτό θεωρείται σημείο αποφάσεως (αρνήσεως) ή καταφάσεως των προτάσεων. Υποκείμενο είναι η φωνή εκείνη περί της οποίας λέγεται άλη φωνή. Κατηγορούμενο είναι η φωνή εκείνη που λέγεται περί του υποκειμένου, όπως στο παράδειγμα. Το υποκείμενο λέγεται ύλη λογική, διότι έχει ανάγκη από σαφήνεια, το κατηγορούμενο λέγεται μορφή λογική, διότι προσδιορίζει και σαφηνίζει τι είναι ή τι δεν είναι το υποκείμενο. Ομοίως οι πλάγιες πτώσεις, τα επιρρήματα δεν είναι όροι, αλά πάθη, διορισμός και προσθήκες των όρων, με τα οποία διορίζονται οι όροι με τη μία ή την άλη σημασία.