η αρχή των ονειράτων δεν εξαρτάται από τίποτε άλο πα­ρά από την κίνηση που διεγείρεται σε κάθε ίνα του εγκεφάλου και μεταδίδεται στις άλες που είναι ενωμένες με αυτή, πράγμα που μπορεί να γεννηθεί και από μια εσωτερική αιτία, που προσδιορίζει και κινεί τα ζωτικά πνεύματα προς κάποιο μέρος ή από κάποια εξωτερική, όπως από μία όχι και τόσο αναπνευστική θέση, από ένα κτύπημα που παίρνει κάποιος στρεφόμενος, από κάποιο κρότο που φτάνει στο αυτί μας ή από οποιαδήποτε άλη προσβολή, αρκετή για να διεγείρει μια ιδέα, όχι όμως τόσο ζωντανή ώστε να μπορέσει να μας ξυπνήσει. Οι ιδέες που διεγείρονται στον ύπνο μας είναι ως επί το πλείστον άτακτες και παρασταίνονται σε μας μύριες συζεύξεις τους εντελώς άτοπες. Όταν είμαστε ξύπνιοι, επειδή η ψυχή διευθύνει την προσοχή της με λογικό τρόπο ως προς τις ιδέες που πρόκειται να διεγερθούν συγκεχυμένες, διαλέγει όποιες θέλει, απορρίπτει όποιες θέλει και τις διαθέτει σε μία τάξη κανονική. Όταν όμως κοιμώμαστε, η ψυχή κοιμισμένη, αφήνει τις ιδέες να διαδέχονται η μία την άλη, όπως αυτές θέλουν. Και από εδώ προέρχεται η σύγ­χυση και η αταξία την οποία βλέπουμε. Απόδειξη αυτού αποτελεί και το γεγονός ότι όταν είμαστε ξύπνιοι, σε στιγμές των περισπασμών και όταν η ψυχή αφήνει το λογισμό να τρέχει στις ιδέες, αυτές διεγείρονται η μια κατόπι της άλης και ο άνθρωπος βρίσκεται έτσι σε ένα τέτοιο λαβύρινθο ανομοιότατων ιδεών, χωρίς να μπορεί κάποιες φορές να ανακαλύψει την “κλωστή”, είτε γυρίζοντας πίσω να δει τα ίχνη, δια των οποίων έφτασε ως εκεί.