επειδή στη θάλασσα δεν αρκεί να γνωρίζουμε το Βορρά και το Νότο αλά απαιτείται να γνωρίζουμε μεγαλύτερο αριθμό διευθύνσεων γι’ αυτό το λόγο τοποθετείται πάνω στη μαγνητική βελόνη ένα ελαφρότατο κομμάτι χονδροχάρτου ή κομμάτι λεπτότατου τάλκου (ένυδρο πυ-ριτικόν άλας μαγνησίου) της Ηρλάνδας (Ιρλανδίας), ολοστρόγυλο, ανάμεσα σε δύο κομμάτια χαρτιού, πάνω στο οποίο καταγράφεται ένα ανεμοκύκλιο. Πρόκειται για έναν κύκλο διηρημένο σε 32 ίσα μέρη συνδεόμενα με ακτίνες ή διαμέτρους που ονομάζονται ρόμβοι ή εμβαδά του ανέμου. Ο Απαρκτίας ή Τραμοντάνα (Βορράς) σημειώνεται με ένα κρίνο και πρέπει να βρίσκεται στην άκρη της βελόνης. Οι τέσ­σερις διευθύνσεις Απαρκτίας, Νότος, Απηλιώτης (Ανατολή ή Λεβάντε) και Ζέφυ­ρος (Δύση ή Πονέντε) διαιρούν τη βούσολα (ναυτική πυξίδα) και επομένως τον ορίζοντα σε τέσσερα ίσα μέρη. Αυτά θεωρούνται ως κύρια, ονομάζονται κυριακοί άνεμοι και δίνουν τα ονόματά τους σε όλους τους άλους ανέμους, σύμφωνα με την ορολογία των Ιταλών. (σημ.: ανεμολόγιο ναυτικής πυξίδας.)