σώμα κατάληλο για τη διέγερση πυρός. Σύμ­φωνα με την πείρα για τη διέγερση αυτή απαιτούνται: 1) Η έξαψη του θερμα­ντικού. Αυτή διαφέρει στα σώματα, καθώς άλα απαιτούν μεγαλύτερη και άλα μικρότερη ποσότητα θερμαντικού. Αυτή εκτελείται με τριβή ή σύνθεση. Π.χ το θείο ενωμένο με ρευστό μόλυβδο, αναφλέγεται, ελευθερώνοντας θερμαντικό. 2) Η παρουσία του ζωτικού αέρος. Ο αζωτικός αήρ, μέρος του ατμοσφαιρικού, δεν είναι κατάληλος για το πυρ και την αναπνοή των ζώων. Στον φλογιστό αέρα —υδρογόνο και θερμαντικό— που με οξυγόνο μας δίνει ύδωρ, ούτε τα ζώα ζουν ούτε το πυρ διαρκεί πολύ. Η γέννηση και διάρκεια του πυρός απαιτεί την ύπαρξη του ατμοσφαιρικού αέρος. Από τον ατμοσφαιρικό αέρα απαιτείται μόνο το ζωτικό μέρος. Αυτό αναλυόμενο μεταδίδει στο καιόμενο φλογιστό την οξύτητα εκείνη που μπορούμε να διακρίνουμε με τη γεύση και μεταβάλει την ειδική του βαρύτητα. Από την οξύτητα που λαμβάνει το φλογιστό από τον ζωτικό αέρα παρακινήθηκαν οι οπαδοί του νέου συστήματος της Χημικής και ονόμασαν τη βάση του ζωτικού αέρα οξυγόνον, το οποίο δεν είναι υποθετικό αλά υπάρχει πραγματικά στη φύση. Όταν επομένως ένα σώμα καίγεται, συμβαίνουν οι εξής αναλύσεις και συνθέσεις: ο ζωτικός αήρ που αποτελείται από δύο μέρη, οξυγόνο και θερμαντικό, αναλύεται και το μεν οξυγόνο συντίθεται με το φλογιστό σώμα, μεταδίδοντας σε αυτό βαρύτητα και την αναφερθείσα οξύτητα, το δε θερμαντικό του ζωτικού αέρος, καθώς ελευθε­ρώνεται και ενώνεται με το φωτιστικό, δημιουργεί το πυρ. Δεν είναι όμως ακόμη γνωστό αν το πυρ συνίσταται από το θερμαντικό και φωτιστικό του καιγόμενου φλογιστού σώματος ή από το θερμαντικό και φωτιστικό μόνο του ζωτικού αέρος ή από το θερμαντικό και φωτιστικό του ζωτικού αέρος και του φλογιστού σώματος.