μικρές λευκότητες που σε πρώτη παρατήρη­ση μοιάζουν με αστέρες λίγο φωτεινούς. Στο τηλεσκόπιο όμως εμφανίζουν μια λευ­κότητα πλατιά και μη κανονική, μέσα στην οποία δεν βρίσκονται καθόλου αστέρες ή περιοχές λευκότητας αναμεμιγμένες με μικρούς αστέρες. Ονομάζονται νεφελώ­δεις, επειδή μέσα στο τηλεσκόπιο δεν φαίνεται τίποτε άλο παρά ένα συνάθροισμα μικρών αστέρων. Ο πρώτος κυρίως λεγόμενος Νεφελώδης που ανεκάλυψαν μετά την εφεύρεση του τηλεσκοπίου είναι της Αδρομέδης, τον οποίο παρατήρησε ο Σί-μων Μάριος στα 1612. Αυτός δεν φαίνεται με απλή παρατήρηση παρά ως ένα σύννεφο, μέσα όμως στο τηλεσκόπιο φαίνεται σχηματισμένος από τρεις ακτίνες, λευκές, ωχρές, μη κανονικές, λαμπρότερες στο κέντρο. Αυτός καλύπτει σχεδόν ένα τέταρτο της μοίρας. Ο Βουλιώ (Boulliaud), σημειώνει ότι υπάρχει αναφορά περί αυτού σε ένα χειρόγραφο του 10ου αιώνα. Ο Νεφελώδης του Ωρίονος είναι ο εμ­φανέστερος από όλους τους νεφελώδεις. Πρώτος τον παρατήρησε κατά τύχην ο Ουυγένιος στα 1656. Αυτός έχει σχήμα μη κανονικό, επίμηκες και καμπύλο. Η λευκότητά του, όπως φαίνεται μέσα από το τηλεσκόπιο, είναι ζωηρή, ωχρή και ομαλή. Άλοι αξιοσημείωτοι νεφελώδεις αστέρες είναι του Τοξότη, του Αντινόου, του Ηρακλέους, του Κενταύρου, της Ανδρομέδης, του Οφιούχου, κα. Ο Έρσχελ έδωσε έναν κατάλογο 2000 νεφελωδών στα 1786, 1789 και αντελήφθη ότι οι λα-μπρότεροι δεν είναι τόποτε άλο παρά αθροίσματα μικρών αστέρων. Ανάμεσα όμως σε άλους είναι πολοί που δεν μπόρεσε να τους διακρίνει τον έναν από τον άλο, με αποτέλεσμα αυτοί να φαίνονται σαν μία ωχρή λευκότητα μέσα στο τηλεσκόπιο.