Οι πρώτοι παρατηρητές λένε ότι η Αφροδίτη δεν απομακρύνετο ποτέ από τον Ήλιο παρά από τις 45 στις 48 μοίρες και ο Ερμής από τις 18 στις 20. Ήταν φυσικό όμως να πιστεύουν ότι αν η Αφροδίτη γύριζε καθώς ο Ήλιος γύρω από τη Γη, θα φαινόταν αντικειμένη στον Ήλιο ή απομακρυσμένη από αυτόν κατά 180 μοίρες. Για το λόγο αυτό οι Αιγύπτιοι στοχάσθηκαν ότι η Αφροδίτη γύριζε γύρω από τον Ήλιο σαν σε επίκυκλο και δια μέσου αυτού εξηγούσαν καλά γιατί φαίνεται λιγότερο ή περισσότερο λαμπρή σε κάποιες εποχές χωρίς να παύει να συνοδεύει τον Ήλιο. Το ίδιο έκαναν και για τον Ερμή. Ο Μακρόβιος διηγείται με εγκώμια αυτή τη γνώμη των παλαιών Αιγυπτίων. Ο Βιτρούβιος αναφέρει ρητώς ότι ο Ερμής και η Αφροδίτη περικυκλώνουν τον Ήλιο και γυρίζουν περί το κέντρο του και αυτό είναι η αιτία των στάσεών τους και των φαινομένων των οπισθοδρομιών τους. Έτσι ο Βιτρούβιος μπορεί να θεωρηθεί ως ο παλαιότερος από εκείνους που δέχτηκαν αυτό το σύστημα των Αιγυπτίων. Ο Μαρτιανός Καπέλας, συγραφέας του 5ου αιώνα, αναπτύσσει ακόμη καλύτερα αυτό το σύστημα, στο οποίο αναφέρει ότι η Γη δεν είναι το κέντρο όλων των πλανητών. Εξηγεί δε ότι οι γύροι της Αφροδίτης και του Ερμή δεν περικυκλώνουν τελείως τη Γη αλά τον Ήλιο, μόνο όπου είναι το κέντρο των κύκλων (τροχιών) τους. Το σύστημα των Αιγυπτίων στάθηκε η αρχή των ιδεών του Κοπερνίκου για το Γενικό Σύστημα του Κόσμου.