Διδάσκαλοι

(1825-1830)

αναχώρησε για την Οδησσό το 1819, προκειμένου να διδάξει στην τοπική σχολή. Στην απόφασή του αυτή συνετέλεσε η προοπτική λειτουργίας τυπογραφείου εντός της σχολής, που θα του έδινε τη  δυνατότητα να εκδώσει αδημοσίευτα συγγράμματά του. Εντούτοις, στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που εισηγούνταν παρουσιάστηκαν δυσκολίες με αποτέλεσμα να αποχωρίσει εκ νέου για το Βουκουρέστι το 1820 [Κούκου, 1964: 149-154 και Πρίντζιπας, 1984: 1162-64].

Αναλαμβάνοντας για δεύτερη φορά την διεύθυνση της Σχολής φιλοδοξούσε να επιφέρει σημαντικές τροποποιήσεις και να βελτιώσει τις μεθόδους διδασκαλίας, αλλά τα σχέδια του ανατράπηκαν με την έκρηξη της επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες που διέσεισε και τη Βλαχία. Κάτω από την πίεση των συνθηκών κατέφυγε μαζί με άλλους προκρίτους στη Στεφανούπολη της Τρανσυλβανίας, όπου διέμεινε για τέσσερα χρόνια και ασχολήθηκε με την συγγραφή μελετών και μεταφράσεων. Στην απομόνωσή του αυτή προσέφερε διέξοδο η επίμονη πρόσκληση των εφόρων της Ελληνεμπορικής Σχολής στην Οδησσό, η οποία διερχόταν κρίση λόγω της αλλεπάλληλης αλλαγής διδασκάλων. Εκεί δίδαξε από το 1825 έως το 1830 κατέχοντας εκτός από την διεύθυνση της σχολής και τη διδασκαλία, ένα δικό του τυπογραφείο, όπου επεξεργαζόταν τα ήδη συνταγμένα συγγράμματά του [Κούκου, 1964: 159-163].