ΕπεξεργασίαEdit

Λεξικόν

δύναμις παραστατική τέχνης / δαιμόνιον τέχνης

Κάθε Καλή Τέ­χνη απαιτεί παραστατική δύναμη, η οποία προέρχεται από την φαντασία. Κάθε άν­θρωπος έχει αυτή τη δύναμη, αν και δεν την εκδηλώνουν όλοι οι άνθρωποι. Η δύ­ναμη αυτή στηρίζεται το αληλένδητο των θεωρητικών και πρακτικών δυνάμεων της ψυχής, κατά το οποίο η ενέργεια των δευτέρων γίνεται παραστατικό μέσο της ενέργειας των πρώτων. Η φαντασία διακρίνεται σε αναδοτική, που επαναλαμβάνει όσα προσέλαβε η αίσθηση και γενετική, από την οποία πλάθονται νέα όντα και για το λόγο αυτό είναι απαραίτητη στον τεχνίτη. Και η πρώτη επίσης είναι σημα­ντική για τον τεχνίτη, επειδή χωρίς αυτή δεν θα μπορούσε κάποιος να έχει ύλη για να δημιουργήσει κάτι νέο. Κάθε Καλή Τέχνη όμως απαιτεί εκ μέρους του τεχνίτη και άσκηση, διότι η παράσταση έχει μηχανικές δυσκολίες οι οποίες συναντώνται στο ακατέργαστο της ωμής ύλης, που αποτελεί το παραστατικό μέσο και γι’ αυτό πρέπει να λάβει κάποιο είδος και μορφή. Η γλώσσα, τα ξύλα και οι λίθοι, οι χρωμα-τιστικές βαφές, τα οποία μεταχειρίζονται ο ποιητής, ο αγαλματοποιός, ο ζωγράφος, για να παραστήσουν εξωτερικώς το εσωτερικό, έχουν στην πράξη τις δυσκολίες τους. Με την άσκηση οι δυσκολίες αυτές νικώνται και η δύναμη μεταβάλεται σε έξη. Έτσι γεννιέται η αρετή του τεχνίτη (virtusartistica, στα λατινικά). Η Καλή Τέχνη μπορεί να ονομασθεί και έργο του Δαιμονίου. Με τον τρόπο αυτό ονομά­ζουμε την ιδιότητα των ψυχικών δυνάμεων, δια της οποίας αναφαίνονται ενεργές αυτές καθ’ αυτές και γενετικές αρχές νέων πραγμάτων. Αυτή η ιδιότητα χαρακτη­ρίζει τους δαιμόνιους και περίφημους τεχνίτες, επειδή η φύση χαρίζει σ’ αυτούς τον αισθηματικό κανόνα της τέχνης τους. Οι αρχικές της ψυχής δυνάμεις φαίνονται δια της πείρας σε μερικά πρόσωπα με κάθε είδους παραλαγές. Κάποιες από αυτές φαίνονται και στην τρυφερότατη ηλικία και ενώ οι περιστάσεις είναι κοινές, όπως γένος, αγωγή, τύχη, κ.λπ. σε άλους υπάρχουν και από άλους λείπουν. Τέτοιου είδους ψυχικές καταστάσεις δεν μπορούν να εκληφθούν ούτε ως αρχικές, διότι θα έπρεπε να τις έχουν όλοι οι άνθρωποι χωρίς εξαίρεση, ούτε επίκτητες, αλά έμφυ­τες, δηλαδή γεννιούνται μαζί με το πρόσωπο στο οποίο ανήκουν.

239-241