πρώτος ο οποίος έβαλεν εις πράξιν τους σοφούς και αρίστους κανόνας του (Φραγίσκου) Βάκωνος εκ Βερολαμίου, τόσον εις την Λογικήν, όσον και εις την Μεταφυσικήν. Εγεννήθη εις το Ουτιγτόν εις τα 1632, εκδίδωντας επάνω εις ταύτην την ύλην το αθάνατον πόνημα οπού επιγράφεται “Δοκίμιον φιλοσο-φικόν περί του ανθρωπίνου νοός”. Τούτο το πόνημα το διαιρεί εις τέσσαρα Βιβλία. Εις το πρώτον αναιρεί την υπόθεσιν του Καρτεσίου περί των εμφύτων ιδεών και αρχών. Εις το δεύτερον δείχνει τίνι τρόπω προσγίνονται εις ημάς από την αίσθησιν και την σκέψιν όλαι αι ιδέαι. Εις το τρίτον πραγματεύεται περί των λέξεων, δια των οποί­ων δηλούνται αι ιδέαι και παρενείρει εξαίρετα πράγματα περί της φύσεως, χρήσεως και καταχρήσεως αυτών των λέξεων. Εις το τέταρτον μεταβαίνει εις τας γνώσεις των οποίων εκθέτει τους βαθμούς, τ ην έντασιν, την αλήθειαν, τον τρόπον, καθ’ ον διορίζε­ται η βεβαιότης ή πιθανότης των ιδίων. Δείχνει τας πηγάς των σφαλμάτων και κάνει επιπολαίως την καθόλου διαίρεσιν των Επιστημών. Εξαιρέτους σκέψεις της πρακτι­κής Λογικής επρόσθεσε και εις το πόνημά του το επιγραφόμενον “Οδηγία του νοός εις τ ην έρευναν της αληθείας”, το οποίον εξεδόθη μετά τον θανατόν του.