ο όρος χρησιμοποιείται με πολά σημαινόμενα στις διάφορες φιλοσοφικές θεωρήσεις. Με αυτόν ορίζεται ο Θεός ως παντουργός φύσις, τα πρωτογενή και εξαρτημένα από την υπέρτατη αυτή φύση αμιγή υλικά σωματίδια, τα φυσικά αίτια, η ουσία των όντων, οι συστατικές αρχές του σώματος, δηλαδή το είδος και η ύλη κατά την αριστοτελική θεωρία, η ενδογενής και ενδό­μυχη δυνατότητα κίνησης των φυσικών όντων, το πυρ που έχει τη δυνατότητα να γεννά, καθώς ελευθερώνεται από αυτό ένθερμο πνεύμα και έχοντας σπερματικές δυνάμεις γεννά, τελειοποιεί και διατηρεί τα όντα, για καθορισμένα χρονικά δια­στήματα και σε συγκεκριμένα μεγέθη, η δεξιότητα του νου (αφυϊα θεωρείται η περί τα φαύλα ορμή της βουλήσεως), ο διάκοσμος των όσων βλέπουμε, το σύνολα των ουρανίων και το εντός αυτών σύνταγμα των σωμάτων, τα σώματα και το κενό.